Het keramisch werk van Mirjam Jesse verwijst naar sporen in het landschap. Het refereert aan structuren en patronen die door menselijk ingrijpen zijn ontstaan of door de natuur zijn 'gebouwd'. Een cocon van een rups, een omgeploegd veld, een vervallen huis, water in een scheur van het wegdek. Deze alledaagse stillevens en bouwwerken probeert ze te vatten in sobere, verstilde beelden.